De mooiste boektitel die ik ken is van de Colombiaanse schrijver Héctor Abad: “Het vergeten dat ons wacht” (2006). Zijn vader is vermoord omdat hij zich tegen de onderdrukking en het onrecht in zijn land verzette. Abad probeert in de autobiografische roman de herinnering aan hem levend te houden.

De boektitel evenaart het mooiste motto dat ik ken: “Het leven legt het af tegen de dood, maar de herinnering wint het in haar strijd tegen het niets”. (vrij naar Todorov, Les Abus de la mémoire). Dit motto van de Bulgaars-Franse filosoof Tzevetan Todorov drukt glashelder uit dat alleen de herinnering iets vermag tegen de dood en de daaropvolgende vergetelheid.

Dat is wat ik hier beoog: schrijven over mensen die ertoe deden maar die in de vergetelheid dreigen te raken.

En ook, af en toe, schrijven tegen mensen die het hoogste woord voeren maar die beter zo snel mogelijk vergeten kunnen worden.