Onder deze titel schreef ik voor de onvolprezen website Geheugen van de VU een artikel over het voortreffelijke boek dat socioloog en criminoloog Kees Sluys schreef over Herman Bianchi (1924-2015), decennia lang hoogleraar criminologie aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Bianchi raakte na zijn emeritaat (in 1987) enigszins in vergetelheid totdat volkskundige en schrijver J.J. Voskuil hem in de jaren negentig in het volle licht zette in zijn zevendelige cyclus Het Bureau, over het P.J. Meertensinstituut. Daarin wordt Bianchi opgevoerd als Karel Ravelli en niet al te vleiend geportretteerd. Sluys schetst in zijn biografie een deels bewonderend maar zeker niet onkritisch portret van een man die naar een betere wereld streefde maar die tegelijkertijd vervuld was van zichzelf. De charismatische Bianchi werd bewonderd door een rebellerende studentengeneratie maar verguisd door sommige collega’s die zijn vergezichten over de afschaffing van het strafrecht als wereldvreemd beschouwden: https://www.geheugenvandevu.nl/blog/vervuld-van-zichzelf-strevend-naar-een-betere-wereld-criminoloog-herman-bianchi